Dag 2017!

​De allerlaatste dag van 2017. Wat een bijzonder jaar! Dit jaar ben ik begonnen aan een geweldig avontuur, maar de afgelopen jaren​ heb ik nodig gehad om hier te kunnen komen en daarom wil ik graag met jullie terugblikken.

​2015

​ "En dan nog even de laatste check, de niertjes en dan zijn we alweer klaar! " Vol goede moed begon de echoscopiste aan het laatste onderdeel van de 20-wekenecho. Niemand kon vermoeden wat er hierna allemaal zou veranderen. Bij de niertjes bleek het namelijk niet goed te zijn en daardoor begonnen we 2015 met een onzeker gevoel. Zwanger zijn van een kindje waar iets mis mee is, maar waarvan je geen idee hebt hoe erg en wat de gevolgen zijn, is bijzonder. Constant zweefde ik tussen angst en hoop. Als controlfreak wilde ik grip krijgen op de situatie, maar het enige wat ik kon doen was de zwangerschap uitzitten en proberen te genieten van het mannetje in mijn buik dat een enorme drukte maakte. Doordat ik 10 weken voor de uitgerekende datum alleen nog maar harde buiken had, heb ik verplicht rust gehouden en leerde juist in die periode hoe het is om weer contact te maken met mezelf. Dat had ik ​al heel lang niet gedaan. Ook het contact met het kleine mannetje in mijn buik was veel intenser dan de hele vorige zwangerschap.

Thuisbevalling ​Vanaf 37 weken kreeg ik weer meer rust. Met veel moeite had ik voor elkaar gekregen dat ik thuis mocht bevallen, dus die grens was wel magisch voor mij. Uiteindelijk is Tygo met 39 weken in onze slaapkamer geboren. Een klein groen monstertje die meteen goed dronk ondanks dat hij in het vruchtwater gepoept had. Binnen 8 uur na de geboorte moesten we naar het ziekenhuis voor een controle en toen Tygo een week oud was, waren zijn bloedwaarden stabiel genoeg om te controleren. Die uitslagen zagen wij en onze arts vol vertrouwen tegemoet. We zagen immers een tevreden mannetje die goed dronk, sliep en plaste.

​​Afvalstoffen​

​​Maar de uitslag was helemaal niet goed. Waar de afvalstoffen in zijn nieren op een waarde van ongeveer 30 hadden moeten hebben, had hij een waarde van 180! Halsoverkop moesten we naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen waar hij direct een katheter kreeg die hem enorm verlichtte. ​ ​Hij bleek klepjes op zijn urineleider te hebben. Daardoor had hij veel moeite met plassen. Niet dat we daar iets van gemerkt hadden, want ons vechtertje plaste rustig 8 keer op een dag zijn luier vol. ​

In en uit het ziekenhuis ​​Met 2 weken kreeg Tygo een kijkoperatie, waardoor het probleem verholpen was. Super om een mannetje mee te kunnen nemen die weer gewoon kon plassen! Alleen was de rust van korte duur, want binnen een week waren we terug in het ziekenhuis, dit keer met een blaasontsteking. De antibiotica moest via een infuus naar binnen, om zeker te zijn dat de infectie goed zou verdwijnen. En dus waren we na 3 dagen weer 10 dagen in het ziekenhuis om de kuur af te maken. En zo hebben we 6 maanden lang geleefd. In die tijd heeft hij 5 blaasontstekingen gehad en 2 kijkoperaties. Ewout was op dat moment bijna 2 jaar en wist niet wat hij ermee aan moest, want elke keer als mama thuis kwam, was ze binnen een paar dagen weer weg.

​​Aan het werk Ondanks alle onzekerheid, zorgen en onrust, was ik na 3 maanden vastbesloten om weer te gaan werken. Ik had totaal geen energie, maar ik wilde niet naar mijn lichaam luisteren. Die was alleen maar een valsspeler en als ik gewoon weer zou werken, zou de energie vast wel terug komen. Ik rende rond als een kip zonder kop en probeerde te gaan verzinnen hoe ik kon werken op de momenten dat ik met Tygo naar het ziekenhuis moest. Ik maakte afspraken met klanten om te laten zien dat er niks aan de hand was, maar ondertussen wist ik echt niet hoe ik het moest bolwerken. Tygo bleef de fles weigeren en kon ik eigenlijk wel een ziek kindje de borst weigeren zodat ik kon werken?

Stopknop ​​Tijdens alle twijfel en stug doorgaan, kwam mijn zus langs​ in het ziekenhuis en benoemde heel voorzichtig de optie om te stoppen met werken.

Op dat moment ging er iets bijzonders door me heen. Ik voelde rust! Dat duurde natuurlijk maar 1 seconde en toen kwamen de andere gedachtes: "Maar dat kan toch niet! Andere vrouwen kunnen dit ook, waarom jij dan niet? We kunnen mijn inkomen toch niet missen? Waarom kan ik het niet gewoon? Misschien moet ik het gewoon wat harder proberen! " ​Toch bleef het zinnetje van mijn zus hangen. Er werd een knopje in mijn hoofd omgezet en na goede gesprekken bleek het eigenlijk ook de enige optie voor ons.

Ik had totaal geen idee hoe de toekomst eruit zou zien, of we ooit langer dan 4 weken thuis zouden zijn, dus hoezo kon ik dan mijn eigen leven weer gaan plannen? Ik wilde er zijn voor de kinderen en hen rust bieden, niet alleen maar oppas regelen zodat ik met een gerust hart kon werken.

2016

Ik voelde inmiddels een enorme rust. Het gevoel van falen werd steeds minder, omdat ik besefte dat ik dit nodig had gehad. Ik was de afgelopen jaren steeds dichter naar een burn-out gekropen en Tygo had ervoor gezorgd dat ik uit de ratrace kon stappen. Want hoewel ik het leuk vond om te ondernemen, kwam ik er steeds meer achter dat ik in mijn vorige bedrijf niet het beste van mezelf omhoog haalde.

Dankzij twee zwangerschappen kort achter elkaar, had ik nooit de tijd genomen om te kijken naar wat ik nu echt wilde. Ik ging maar door en door. Na de tweede zwangerschap zou ik wel gaan kijken naar mijn leven, maar uitstappen uit een hogesnelheidstrein terwijl ik zwanger was? Dat was toch complete onzin?!

​Gevoelloos Ik had mijn gevoel compleet uitgeschakeld om maar te kunnen overleven. Toen ik nog werkte, durfde ik niet vooruit te kijken. Bang als ik was om erachter te komen dat ik misschien niet goed bezig was. Ik zat vast in mijn mindset, bang om te falen en daardoor probeerde ik maar helemaal niks meer.

Genieten In 2016 kwam er door de rust ook steeds meer ruimte in mijn hoofd. Ik besefte dat er altijd een oplossing was. Kijk maar hoe het allemaal op zijn pootjes terecht was gekomen toen ik gestopt was met werken! Hoewel we enorm creatief moesten zijn in onze uitgaven, kwamen we er net van rond en genoot ik meer dan ooit tevoren. Ik hoefde me nog maar op 1 ding tegelijk te concentreren en daardoor leefde ik veel bewuster. Ik genoot van mijn mannetjes, omdat ik van mezelf niks meer hoefde. Mijn man en ik genoten van elkaar, omdat we beseften hoeveel geluk we hadden gehad door binnen een week het bloed van Tygo te laten testen.

Acceptatie Wat nog wel een dingetje was, was de acceptatie. Ik was al ruim een jaar aan het vechten om Tygo beter te maken en ik kon me niet voorstellen dat ik ooit daarmee zou stoppen. Ik combineerde de reguliere en alternatieve geneeskunde met elkaar en ik geloofde dat er snel een dag zou komen dat we konden zeggen dat Tygo een normale nierfunctie had. ​ ​Maar dat gebeurde natuurlijk niet en omdat ik zo hard bezig was om te vechten kon ik niet accepteren dat het misschien ook wel goed zou zijn als hij gewoon stabiel zou blijven. Elke keer als de dokter tevreden was, omdat zijn waarden niet zakten, was ik teleurgesteld. Ik deed toch alles om hem beter te maken? Waarom kreeg ik er dan niks voor terug?

​Verwerking Om de situatie van Tygo te accepteren, moest ik eerst verwerken dat hij chronisch ziek was. Pas toen ik daar tijd voor nam, voelde ik me langzaam beter. Het constante opletten en zoeken naar de allerbeste therapieën was energierovend. Het was nooit goed genoeg en ik mocht nooit rusten van mezelf. Stel nou dat hij met de volgende behandeling wel beter zou worden? Ik besefte dat ik anders moest leren denken. Als het nooit goed genoeg zou zijn, zou ik me nooit goed voelen en dat wilde ik niet meer.

​Mindset ​Ik ben op zoek gegaan naar manieren om anders te leren denken. Ik kwam erachter dat mijn mindset vastzat en dat ik dat ook weer open kon breken. Door ​me niet meer te focussen op zijn genezing, leerde ik hoe je doel dichter bij kan komen door het los te laten. Eind 2016 heeft hij zelfs even een punt bereikt dat hij een 'normale ' nierwaarde had van 80%. ​Ik had er vrede mee gekregen dat hij chronisch ziek was, dat hij zijn hele kindertijd onder controle zou staan en dat er misschien nog wel weer nieuwe moeilijke periodes zouden komen. In plaats van te vechten om nieuwe ontstekingen te voorkomen, leerde ik mee te bewegen op de golven van zijn wisselende gezondheid.

2017

Ondanks dat ik al veel had bereikt, had ik begin januari nog helemaal niet het gevoel dat ik er was. We zaten midden in een nieuwe serie blaasontstekingen (3 ontstekingen in 3 maanden) en Tygo maakte ons na 2 jaar nog steeds 4-8 keer wakker per nacht. Toch begon er iets te kriebelen, ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Toen Tygo door ging slapen en liet merken dat hij toe was aan de kinderopvang, heb ik me meteen ingeschreven zonder precies te weten wat ik ging doen.

​Zelfacceptatie Achteraf gezien was dit het jaar dat ik mezelf weer ontdekt en omarmd heb. Ik leerde door Tygo dat ons leven nu al goed was en daardoor kon ik ook mezelf leren accepteren. Door hardop tegen mezelf te zeggen dat ik mooi ben zoals ik nu ben, voelde ik steeds minder behoefte om mezelf te vergelijken met anderen. Mijn kleine mannetje heeft me ook geleerd wat kracht is.